Arkadaşlarımı bana benzeyen insanlardan mı seçmem gerekiyor yoksa bana hiç benzemeyen insanlardan mı, hala karar veremiyorum.
İzlediğim filmin güzel olabilmesi için filmden bir karakterler muhakkak kendimi özdeşleştirmem gerekiyor. Okuduğum bir romanın güzel olabilmesi için kahramanlardan bir tanesinde kendimi görmem gerekiyor. Bir şiir güzelse, benim hikayemden nemalanmış demektir şair. Bir resim güzelse, benim baktığımı resmetmiş demektir ressam.

Arkadaşlarım konusunda ise bu keskin çizgi birden kayboluyor. Neden bilmiyorum.

“Güzelliğini Gördükçe Ağlayasım Geliyor” cümlesi tam benim kuracağım bir cümle demiştim ilk okuduğumda. İnternette bu kitabı gördükten birkaç saat sonrasında kitapçı koştum. Kendimi aynalardan ziyade insanlarda görmeyi seven bir adam olarak benim cümlelerimle yazılmış öyküler okuma umuduydu beni yerimden kaldırıp, kitapçıya götüren.

Pişman da olmadım.

Bazı hikayeler çok sıradandı. Hayat da bazen çok sıradandır, bunu biliyorum. Bazı replikler çok basitti, bakkaldan ekmek alırken şiir söylemiyorum ben de nasılsa. Bazı sevgiler sıcaktı, bazı öfkeler katıydı. Bazı jilet yaraları derindi. Aşklarsa serin bir yaz gecesiydi. 8 tane öykü okudum. Sekizi de hayatın içindendi. Uzun soluklu bir romanın yeniden inşa ettiği bir dünyaya girmektense böyle kendi hayatımın içine konuk oluyormuş hissi uyandıran öyküler okumayı daha çok seviyorum.

Furkan’ın babasına öfkesi, kolundaki derin yaraları okudukça bazen kendi kollarıma baktım.
Nisa’nın arada 500 km olan bir aşka inanma isteğini görünce kendi kalbime baktım.
Dergide yazıları yayınlanmaya başladığında acaba insanlar beni tanıyacak mı telaşına kapılan genci görünce kendi heyecanıma baktım.
“Ben senin kızını seviyorumi kötü bir şey mi yapıyorum” diyen Supi’yi görünce kendi gözyaşıma baktım.
Yeşilin ve mavinin hükümranlığı rüzgara bıraktığı o beldeyi görünce kendi hayallerime baktım.
Kalemi kaybettim. İki gündür bulamıyorum. Tekrar kalemliğe baktım.
Kemal’in Hülya’ya bakışını görünce, gözlerimi sımsıkı kapattım.
Çünkü benim de bir güzeli görünce, ağlayasım geliyor.

Sonrası serin bir yaz akşamının tatlı serinliği.

Hüsameddin Bayraklı

08.08.2023/İstanbul